قطره های بارون سُر می خورند روی شیشه ی پنجره و برگهای درخت چنار روبرو با باد می خورن به رد پای قطره ها روی شیشه.یاد صبح های زود اون روزها افتادم.چه روزهایی بود اون روزها.
صبح که می شد با یک ماگ پراز قهوه مینشستم پشت سیستم و اولین کار چک کردن وبلاگهای دوستام و سایتهای خبری بود و فیسبوک.
یه وقتا موسیقی و یه وقتا هم سریالهای مورد علاقه م.
اون روزا یادمه californication می دیدم.تا سر حد خفگی می خندیدم و کیف می کردم.یه وقتایی هم برای بار دوم friends می دیدم.
افسردگی م رو یه جورایی به زور میکردم تو اتاق و در رو به روش میبستم تا نیاد بیرون و آزارم بده.
الان که به اون روزها فکر می کنم میبینم چقدر همه چیز عوض شد.چقدر زود گذشت همون روزهایی که فکر می کردم تموم نمی شن.
دیشب که ازت خبری نبود.دیشب که از تو دلخور بودم.همون دیشب که فکر می کردم کی این وضعیت بلاتکلیف ما درست می شه یاد همون روزها افتادم باز...یادم افتاد اونها هم یک روزگاری سخت ترین روزهای زندگی بودند انگار ...اما تموم شدند ...رفتند ...این روزها هم میروند ...شک ندارم
شروع کرده ام به یادآوری روزهایی که زمانی از یادآوریشان فرار می کردم و این خوب است! اینکه دیگر وقتی به آن روزها فکر می کنم جایی میان دو کتفم تیر نمی کشد خوب است.روزهای آخر 95 را آرام آرام هل می دهم تا تمام شوند. با خودم قول و قرار هایی گذاشتم که لازم است رعایتشان کنم.بازار تجریش را دوبار قدم زده ام این روزها و چقدر بو کشیدم و لبخند زدم و سعی کردم لذت ببرم از اینهمه حس مثبت.سبزیجات رنگی رنگی ،تخم مرغ ها، گندمهای سبز شده ...خوب یادم هست آن روزها در اوج خوشحالیهایم کنارش به ناگاه یاد این می افتادم که او مرا ترک خواهد کرد.ترس تمام وجودم را پر می کرد و یادم می رفت طعم لذتی را که در وجودم پر شده بود.روزها گذشت و من هربار میان بوسه ها میان آغوش و میان خندیدن ها ناگهان چیزی درونم فرو می ریخت، میان تجریش گردی و خوردن باقلا و لبو حتی بغض می کردم و درونم پر می شد از اضطراب ،وقتی توی سرما بینی هایمان یخ زده بود و با پررویی هر چه بیشتر بستنی می خوردیم و می خندیدیم با خودم فکر می کردم همین حالا می گوید این آخرین روزی ست که همدیگر را میبینیم و همین ترس مرا نابود می کرد.چیزی تمام نشده بود همه چیز مثل همیشه بود.هر بار او می گفت باید همه چیز تمام شود و من تمام راه را با اشک باز میگشتم و چند روز بعد او بود که تماس می گرفت تا یکدیگر را ببینیم.انگار که یک جای بدنت زخمی باشد، بسوزد، خون بیاید و درد کند و تا می آیی به خودت بفهمانی که باید تحمل داشته باشی یک نفر روی زخم قبلی را دوباره خراش دهد دوباره درد و بی تابی بیشتر از قبل به سراغت بیاید...دختر آرام و صبوری نبودم عیچ وقت.آن روزها نمی دانم چه بر من گذشته بود که هر آنچه به سرم می آمد را می پذیرفتم و یک جور مرید وار این رابطه را پیش می بردم. مریدِ مرشدی بودم که درد و درمانم هر دو نزد او بود. همچنان از او می آموختم.نگرشم به دنیا عوض شده بود اعتقاداتم تغییر کرده بود.چشمانم خیلی مسائل را جور دیگری می دید.میان آنهمه درد مکرر و زخمی که مدام از نو سر باز می کردیک روز کم آوردم. با خودم گفتم توی این رابطه فقط و فقط ترس رشد کرده و من تمام زمانی که باید حالم خوب باشد و لذت ببرم به روزهای نبودنَش فکر می کنم و این واقعا زجرآوراست.
وقتی تماس گرفت که مرا ببیند طبق معمول، نه نگفتم .نشستیم توی ماشین و شکلات داغ خوردیم.برف می آمد.در کمال تعجب می دیدم که لذت می برم. می دانستم این آخرین باری خواهد بود که او را می بینم. نمی ترسیدم که او میان خنده هایمان بگوید: وقتَش است جدی فکر کنیم و تمامَش کنیم! چون خودم قصد داشتم این جمله را بگویم و یکبار برای همیشه درد تدریجی ام را پایان دهم.مثل همیشه ساعتها حرف زدیم. توی برف راه رفتیم بلند بلند خندیدیم و من مثل همیشه توی دلم قربان صدقه ی خنده هایش رفتم و چشمانش را با تمام وجود نوشیدم. بعد از ناهار تصمیم گرفتیم پیاده روی کنیم.رک و راست گفتم که به دلایلی که او خودش نمی تواند بماند فکر کرده ام و می خواهم همان کاری را بکنم که به نظر او صحیح است.نمی دانم تعجب کرد یا نه اما خودش را از تک و تا نینداخت و دوباره منطقَش را برایم بازگو کرد و من با حوصله به حرفهایَش فکر می کردم.راه طولانی را پیاده رفتیم آرام آرام حرف زدیم رسیدیم به تقاطع خیابان ولیعصر، روبرویَش ایستادم و گفتم که تمام حرفهایَش را قبول دارم و حالا می خواهم همان کاری را کنم که او می گفت کار درستی است.سکوت کرده بود.با لبخند از او خداحافظی کردم و رفتم ...درست مثل وقتی که با مواد ضدعفونی کننده زخمت را شستشو می دهی و درد می کشی اما خوب می دانی که به زودی رنجَت تمام می شود.
روزهای زیادی را درد کشیدم و اشک ریختم اما می دانستم این یک سوگواریست که باید برگزار شود و روزی به پایان برسد.بعد از آن آدمهای زیادی را دیدم و با خیلی ها آشنا شدم اما تمام مواردی را که در رابطه اولم آموختم هیچ وقت از یاد نبردم...هنوز هم هر کس از من در مورد شکل گرفتن شخصیتم سوال کند به جرات می توانم نامَش را میان 3 نفر اول موثر در شکل گیری شخصیتم، ذکر کنم...
یکی از روزها توی خانه اش روی آن تخت چوبی خودرنگ نشسته بودیم .ویدیو موزیک you are not alone را گذاشته بود، به تابلوی نقاشی آبرنگ بالای تختَش زل زده بودم و موهایَش را نوازش می کردم.چشمهایش را بسته بود برگشتم و ابروهای پهن و مشکی اش را نگاه کردم و چشمان بسته اش با آن مژه های تاب خورده بینی کشیده و لبهای درشت .تک تک این جزئیات را می پرستیدم و دوست داشتمَش.چشمانش را باز کرد حس کرده بود که نگاهَش می کنم نیم خیز شد و گونه ام را بوسید.
روز خیلی خوبی بود.از صبح زود با هم بودیم.صبحانه خورده بودیم کتاب خوانده بودیم حرف زده بودیم و من تمام مدت یاد گرفته بودم.واقعیت این بود که خیلی چیز ها را من از او آموختم.کمی با هم خط تمرین کردیم.در مورد استادان بزرگ خوشنویسی حرف زد،در مورد بازی هدیه تهرانی در یکی از فیلمهای روی اکران آن زمان...خودم را در آغوشش جای دادم و سعی کردم با تمام وجود آن لحظه را لذت ببرم که شروع به حرف زدن کرد. با لبخند به لبهایش خیره شده بودم ، مثل همیشه اول مقدمه ای گفت و بعد شروع کرد به گفتن این که هر چه پیش می رویم این وابستگی دارد بیشتر می شود و او مدام از برنامه هایَش عقب می ماند و باید این رابطه جایی تمام شود و چه بهتر که حالا که با هم خوبیم تمام شود.تا آن روز هیچ وقت فکر نمی کردم ممکن است در آغوش کسی در اوج عشق باشی و از جدایی حرف بزنید.او ببوسدت و بگوید این آخرین باری باشد که همدیگر را می بینید.در اوج عشق و هیجان تو را از آسمان به قعر دره پرتاب کند.همان جا! درست همان جا میان آغوش کسی که می پرستیدم حس تنهایی و نا امنی تمام وجودم را پر کرد.صدای تپش قلبم را می شنیدم. ترس تمام وجودم را پر کرده بود.اشکهایم را پاک می کرد و مدام می گفت من گفته بودم .من همه ی اینها را گفته بودم.چشمانَش خیس بود.آن روز تمام شد.گذشت! از هم جدا نشدیم اما هر بار در آغوشش اوج می گرفتم و با تمام سلولهایم لذت می بردم، ترس مرموزی از میان انگشتانش روی پوستم می آمد و در وجودم ریشه می کرد.وقتی می بوسیدمَش بغض داشتم.وقتی با لبخند به لبهایَش خیره می شدم تا حرفهایَش را بشنوم بغض داشتم.وقتی فیلم می دیدیم، وقتی تمرین می کردیم، وقتی شعر می نوشت توی دفتر چه ام بغض داشتم.با آن هراس ماهها را می گذراندم و ترس درونم لحظه به لحظه بزرگ و ریشه دار تر می شد.او چیزی از جدایی نمی گفت اما میان حرفهایش به من می فهماند هنوز چیزی عوض نشده! میان زمین و آسمان معلق مانده بودم و نمی دانستم باید به کجا چنگ بزنم تا آرامش به وجودم بازگردد.
ادامه اش را خواهم نوشت...
آن روز را خوب یادم هست.با الهام کلاس ریاضی را نرفته بودیم تا بتوانیم توی هوای بهاری قدم بزنیم ، حرف بزنیم و لذت ببریم.حالا که فکر می کنم می بینم آن روزها خیلی بیشتر به خوب گذراندن لحظه هایم اهمیت می دادم و مدام از فرداها نمی ترسیدم.انقدر پیاده رفتیم پایین تا رسیدیم به پارک دانشجو و هوای مست کننده ی بهاری و بوی برگهای سبز و تازه.همان روز بود که دیدمش ! همون روز وارد زندگیَم شد. رابطه که پا گرفت صبح تا شبِ من شده بود فکر و ذکر این آدم و تواناییهاش.انقدر باهوش و با استعداد بود که کم کم تمام کارهایم راِبابا منطق اومنطبق کردم هرچه به نظرم معماگونه میرسیداز او کمک میگرفتم. هوش و ذکاوتش را باتمام وجود تحسین می کردم و همین باعث شد کم کم توی وجودم ریشه کند.دوستش داشتم.یک جورهایی می شد گفت عاشقانه! و همین حس من اوراترساند.نمی دانم چرا ولی ترسید.نشست به دو دوتا چهار تا کردن.برایم تعریف کرد که چه برنامه هایی در زندگیَش هست که باید طبق آنها عمل کند و نمی خواهد حس کند کسی به انتظارَش نشَسته.شجاعت بی نظیری داشت و یک استقلال بسیار قوی.دلم برای آوای کلامَش می تپید.حاضر بودم به هر قیمت نگهش دارم اما رفت.یک روز تابستانی خداحافظی کرد و رفت.تمام شد.برایم تمام شده تلقی شد و من درد کشیدم با اولین شکست عاطفی زندگی ام .اولین ترک شدنَم!اولین رفتن ها ...آنقدر درد کشیده بودم که هر کس مرا می دید به راحتی می فهمید چقدر روحم رنج دیده و هراسان شده.بعد از چند وقت بالاخره توانستم زندگی ام را مثل یک انسان عادی ادامه دهم.هر کس که اطرافم بود کسی را برای آشنایی به من معرفی می کرد اما عمر هر رابطه یک الی دوهفته بیشتر نبود.سخت بود اما هر طور که می شد می گذراندم که دوباره سر و کله اش پیدا شد اما با یک تفاوت. او با رفتنش چیزی را تمام نکرده بود و تمام آن روزها از دور زندگی مرا نظاره می کرد.من اما رفتن را مساوی تمام شدن می دانستم و حتی فکر هم نمی کردم روزی دوباره در زندگی ام پیدایش شود.سر و کله اش که پیدا شد همان اول اعلام کرد که نیامده که بماند.نیامده که چیزی شروع کند، اما دلتنگی امانش را بریده و نتوانسته در مقابل میل به دیدار من مقاومت کند.ریشه هایی که به زور سعی در خشکاندنشان داشتم شورع کرده بودند به زندگی ... دوباره جوانه زدم و باورش کردم.مدام با خودم فکر می کردم می توانم بالاخره روزی قانعش کنم که بماند که بودن با من را انتخاب کند و رهایم نکند.رابطه مان عمیق تر شد.اولین آغوش اولین بوسه و اولین عشق را تجربه کردیم .تمام این لحظات را جرعه جرعه می نوشیدم و جانم را تازه می کردم...
ادامه اش را در پستهای بعدی خواهم نوشت
از مدرسه برمیگردم.وارد کوچه ی بلند که مامان همیشه از آن متنفر است می شوم .کوچه ده دوازده تا بن بست روبروی هم دارد و یک جوی آب خیلی باریک که از وسط آن رد میشود.کوچه پر است از تیر چراغ برق که همه منظم کنار هم ایستاده اند.بینی و صورتم یخ زده است از سرما کلاه سرم کرده ام اما شالگردن را جلوی بینی ام نمی گیرم!دوست ندارم!بوی پفک مانده می دهد!حتی وقتی مامان تازه آن را شسته باشد.لخ لخ کنان کوچه را به سمت پایین میروم صدای گریه ی بچه می آید و بوی سیب زمینی سرخ کرده.یکی از همین خانه ها نهار قیمه دارند و حتما یک بچه ای هست که مدام از کنار ماهیتابه سیب زمینی کش برود و با لذت یواشکی بین راه آشپزخانه و اتاق خواب تند تند فوتَش کند و بخورد.کمی پایینتر چند جوان کنار یکی از تیرهای چراغ برق ایستاده اند و در مورد فوتبال حرف میزنند.زیر چشمی نگاهشان می کنم و با خجالت بچه گانه ام رد می شوم.بوی قرمه سبزی ِیکی از خانه ها کوچه را پر کرده، بویی که باعث می شود قاروقور شکمم بیشتر شود.کمی جلوتر بوی پیاز داغ می آید و این بو انگار این قسمت کوچه ماسیده شده است تقریبا هر روز ظهر که به اینجای کوچه می رسم بوی پیاز داغ باعث می شود بوی پفک گندیده را ترجیح دهم و شالم را روی بینی ام بکشم.دستهایم را توی جیبهای کاپشنم فرو می کنم و فکر می کنم خانه ی گرم و نرم الان منتظر من یخ زده است و مامان امروز دانشگاه ندارد.لبخند میزنم.از جلوی در خانه ی مریم رد میشوم و با خودم فکر میکنم چه خوب می شد اگر مریم اینها انقدر زود از اینجا نمی رفتند.هنوز می شد بعد از تمام کردن مشقهایمان با هم مداد بازی کنیم!مدادها هر کدام جان می گرفتند مثل آدمها صبح به صبح بیدار می شدند درس میخواندند سر کار می رفتند ،عاشق می شدند ،عروسی میکردند، بچه دار می شدند و زندگیشان را ادامه می دادند.از زندگی همین ها را می دانستیم.حالا مریم اینها از این محله رفته بودند.به مادرش از طرف اداره خانه ای تعلق گرفته بود و همین ما را از هم جدا کرد.غصه ام میگیرد!دو سه تا پسر بچه دنبال هم می دوند و بلند بلند میخندند.زهرا از بن بست قبل از بن بستِ ما می آید بیرون و با عجله به من سلام میدهد و اشاره میکند که برویم پشت دیوار عقب نشینی یکی از ساختمانهای تازه ساز بن بست روبرویی،یک چیزی شبیه آویز جاکلیدی در دستانم میگذاردو میگوید این را علیرضا دوستِ داداش مهدی برات درست کرده.این رو هم داد که بدم بهت.یک کاغذ تا شده را از توی یقه ی لباسش در می آورد.من گرم میشوم و قطرات عرق را روی پیشانی ام حس میکنم.مهدی سرش را از در خانه بیرون می آورد و زهرا را صدا میکند.زهرا هراسان دور می شود.من می مانم هدیه هایم!من می مانم و سوالهای زیادی که در سرم هست.من می مانم و حس عجیبی که درون خودم دارم.به خانه می رسم.اشتها ندارم.می روم توی تخت خودم را مچاله می کنم زیر پتو و کورمال کورمال نامه را می خوانم.علیرضا پسر 15یا 16 ساله ی همسایه ی چند بن بست بالاتر از ما برایم نامه ی عاشقانه فرستاده و این موضوع آنقدر هیجان انگیز است که از خوردن سبزی پلوی مامان هم بگذرم.
خط اول نامه یک بیت شعر است از حافظ:
نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست
چه کنم حرف دگــر یاد نداد اســــــــتادم
و چند خط دیگر که احتمالا از روی نامه های عاشقانه ی دیگران کپی شده است.
کنارَش یک شمع کشیده که در حال اشک ریختن است و یک پروانه که کنارشعله ی شمع بال میزند.نقاشی با سیاه قلم کار شده و خیلی زیباست و شعرها تمامشان با خط بسیار عالی نوشته شده است.
ذوق می کنم ،نامه را میخوانم و می خوانم آخر نامه چشم و ابروی زیبایی نقاشی شده و یک شعر در وصف زیبایی چشمان یار
از شعر ها تا حدی بیشتر سر در نمی آورم.ولی پر شده ام از یک حس خاص یک حس گرم .تپش قلبم ،گر گرفتن صورتم و نفسهای تند شده ام اولین تجربه ی دوست داشتن من است .و من همین امروز در 13 سالگی بزرگ شده ام.