یکی از روزها توی خانه اش روی آن تخت چوبی خودرنگ نشسته بودیم .ویدیو موزیک you are not alone را گذاشته بود، به تابلوی نقاشی آبرنگ بالای تختَش زل زده بودم و موهایَش را نوازش می کردم.چشمهایش را بسته بود برگشتم و ابروهای پهن و مشکی اش را نگاه کردم و چشمان بسته اش با آن مژه های تاب خورده بینی کشیده و لبهای درشت .تک تک این جزئیات را می پرستیدم و دوست داشتمَش.چشمانش را باز کرد حس کرده بود که نگاهَش می کنم نیم خیز شد و گونه ام را بوسید.
روز خیلی خوبی بود.از صبح زود با هم بودیم.صبحانه خورده بودیم کتاب خوانده بودیم حرف زده بودیم و من تمام مدت یاد گرفته بودم.واقعیت این بود که خیلی چیز ها را من از او آموختم.کمی با هم خط تمرین کردیم.در مورد استادان بزرگ خوشنویسی حرف زد،در مورد بازی هدیه تهرانی در یکی از فیلمهای روی اکران آن زمان...خودم را در آغوشش جای دادم و سعی کردم با تمام وجود آن لحظه را لذت ببرم که شروع به حرف زدن کرد. با لبخند به لبهایش خیره شده بودم ، مثل همیشه اول مقدمه ای گفت و بعد شروع کرد به گفتن این که هر چه پیش می رویم این وابستگی دارد بیشتر می شود و او مدام از برنامه هایَش عقب می ماند و باید این رابطه جایی تمام شود و چه بهتر که حالا که با هم خوبیم تمام شود.تا آن روز هیچ وقت فکر نمی کردم ممکن است در آغوش کسی در اوج عشق باشی و از جدایی حرف بزنید.او ببوسدت و بگوید این آخرین باری باشد که همدیگر را می بینید.در اوج عشق و هیجان تو را از آسمان به قعر دره پرتاب کند.همان جا! درست همان جا میان آغوش کسی که می پرستیدم حس تنهایی و نا امنی تمام وجودم را پر کرد.صدای تپش قلبم را می شنیدم. ترس تمام وجودم را پر کرده بود.اشکهایم را پاک می کرد و مدام می گفت من گفته بودم .من همه ی اینها را گفته بودم.چشمانَش خیس بود.آن روز تمام شد.گذشت! از هم جدا نشدیم اما هر بار در آغوشش اوج می گرفتم و با تمام سلولهایم لذت می بردم، ترس مرموزی از میان انگشتانش روی پوستم می آمد و در وجودم ریشه می کرد.وقتی می بوسیدمَش بغض داشتم.وقتی با لبخند به لبهایَش خیره می شدم تا حرفهایَش را بشنوم بغض داشتم.وقتی فیلم می دیدیم، وقتی تمرین می کردیم، وقتی شعر می نوشت توی دفتر چه ام بغض داشتم.با آن هراس ماهها را می گذراندم و ترس درونم لحظه به لحظه بزرگ و ریشه دار تر می شد.او چیزی از جدایی نمی گفت اما میان حرفهایش به من می فهماند هنوز چیزی عوض نشده! میان زمین و آسمان معلق مانده بودم و نمی دانستم باید به کجا چنگ بزنم تا آرامش به وجودم بازگردد.
ادامه اش را خواهم نوشت...
آن روز را خوب یادم هست.با الهام کلاس ریاضی را نرفته بودیم تا بتوانیم توی هوای بهاری قدم بزنیم ، حرف بزنیم و لذت ببریم.حالا که فکر می کنم می بینم آن روزها خیلی بیشتر به خوب گذراندن لحظه هایم اهمیت می دادم و مدام از فرداها نمی ترسیدم.انقدر پیاده رفتیم پایین تا رسیدیم به پارک دانشجو و هوای مست کننده ی بهاری و بوی برگهای سبز و تازه.همان روز بود که دیدمش ! همون روز وارد زندگیَم شد. رابطه که پا گرفت صبح تا شبِ من شده بود فکر و ذکر این آدم و تواناییهاش.انقدر باهوش و با استعداد بود که کم کم تمام کارهایم راِبابا منطق اومنطبق کردم هرچه به نظرم معماگونه میرسیداز او کمک میگرفتم. هوش و ذکاوتش را باتمام وجود تحسین می کردم و همین باعث شد کم کم توی وجودم ریشه کند.دوستش داشتم.یک جورهایی می شد گفت عاشقانه! و همین حس من اوراترساند.نمی دانم چرا ولی ترسید.نشست به دو دوتا چهار تا کردن.برایم تعریف کرد که چه برنامه هایی در زندگیَش هست که باید طبق آنها عمل کند و نمی خواهد حس کند کسی به انتظارَش نشَسته.شجاعت بی نظیری داشت و یک استقلال بسیار قوی.دلم برای آوای کلامَش می تپید.حاضر بودم به هر قیمت نگهش دارم اما رفت.یک روز تابستانی خداحافظی کرد و رفت.تمام شد.برایم تمام شده تلقی شد و من درد کشیدم با اولین شکست عاطفی زندگی ام .اولین ترک شدنَم!اولین رفتن ها ...آنقدر درد کشیده بودم که هر کس مرا می دید به راحتی می فهمید چقدر روحم رنج دیده و هراسان شده.بعد از چند وقت بالاخره توانستم زندگی ام را مثل یک انسان عادی ادامه دهم.هر کس که اطرافم بود کسی را برای آشنایی به من معرفی می کرد اما عمر هر رابطه یک الی دوهفته بیشتر نبود.سخت بود اما هر طور که می شد می گذراندم که دوباره سر و کله اش پیدا شد اما با یک تفاوت. او با رفتنش چیزی را تمام نکرده بود و تمام آن روزها از دور زندگی مرا نظاره می کرد.من اما رفتن را مساوی تمام شدن می دانستم و حتی فکر هم نمی کردم روزی دوباره در زندگی ام پیدایش شود.سر و کله اش که پیدا شد همان اول اعلام کرد که نیامده که بماند.نیامده که چیزی شروع کند، اما دلتنگی امانش را بریده و نتوانسته در مقابل میل به دیدار من مقاومت کند.ریشه هایی که به زور سعی در خشکاندنشان داشتم شورع کرده بودند به زندگی ... دوباره جوانه زدم و باورش کردم.مدام با خودم فکر می کردم می توانم بالاخره روزی قانعش کنم که بماند که بودن با من را انتخاب کند و رهایم نکند.رابطه مان عمیق تر شد.اولین آغوش اولین بوسه و اولین عشق را تجربه کردیم .تمام این لحظات را جرعه جرعه می نوشیدم و جانم را تازه می کردم...
ادامه اش را در پستهای بعدی خواهم نوشت