به قول خودت گریزی نیست از تو!نبودنت نشدنی ست انگار!هر دو از نبودن هم کم آوردیم این بار هم! تلفن کردی و گفتی:تمامش کن! من و تو بدون هم نمی تونیم!خودت هم خوب می دونی اینو!
می دونستم؟آره! خوب می دونستم بدون هم نمی تونیم !بیهوده تلاش کرده بودم از خودم و خودت دور شوم.آمدی یک روز صبح.قبلش خیلی مظلومانه پرسیدی:بیام؟توی دلم گفتم: سرتق جان! من می توانه به این سوال تو جواب "نه" بدهم؟ جواب دادم: کی می رسی و نیم ساعت بعدش تو آمدی.پریشان و به هم ریخته.به روی خودم نیاوردم که چه به روزت آورده بود این دوری تحمیلی!ولی دست که بین موهایت بردم توی چشمانت که نگاه کردم خودت فهمیدی که خیلی چیزها را دیدم و در گوشم زمزمه کردی: نکن اینکارها رو! صبحانه که می خوردیم برایم از کارهای به هم ریخته ی شرکت گفتی و می دانستم چاشنیَش اذیت های هما ست اما تو هیچ وقت عادت نداری از کسی بد بگویی و خصوصا سعی می کنی از هما حرف نزنی! دقیقا می دانستم کجای حرفهایت هما را حذف می کنی و مثل همیشه میان حرف زدنت سکوت می کردی و می پرسیدی: چیه باز؟ تو اون کله ت چی می گذره؟
و من لبخند بودم و سکوت.بعد از صبحانه نشستیم به تعریف کردن از این چند روز و من میان تعریفهایم ماجرای گوشواره را هم تعریف کردم. داشتم ماجرا را برایت می گفتم پشتم به تو بود و بازوهای امنت دور بازوهایم، وقتی حرفم تمام شدبا یک حرکت سریع مرا به سمت خودت چرخاندی و گفتی چرا بازوم خیس شد؟ببینمت؟! و چشمهای خیس من که هیچ رازی را نگه نمی دارند...
پیشانی ام که غرق بوسه شد هزار بار از حماقت خودم پشیمان شدم.یک پیشانی پر از عطر پرتقال را به چه بخشیده بودم؟دهانم پر از طعم خوش پرتقال و چشمانم لبریزاز مهری که از چشمانت به چشمم ریخته می شد...
داشتم نهار آماده می کردم که آمدی توی آشپزخانه تکیه دادی به سینک نگاهم کردی و گفتی: من امروز توی زندگی تو پیدا نشدم که بخواهم امروز از زندگیت به راحتی برم! دیگه این کار رو نکن . سکوت کردم!در واقع خجالت کشیدم...یک تکه از خیار توی سالاد را توی دهانت گذاشتی و به شوخی چپ چپ نگاهم کردی و رفتی توی هال.راه رفتنت را نگاه کردم و با خودم فکر کردم نبودن قدمهایت توی این خانه چه درد عظیمی بود که خودخواسته می خواستم تحملَش کنم...