انگار که در گوش یک محرم حرف زده باشی

اینجا یه گوشه ی دنجه دور از همه ی اونایی که به یه طریقی میشناسند منو و طبیعیه به نسبت شناختی که دارن یه سری قضاوتها بکنن 

اینجا رو دوست دارم مثل اون کاناپه ی بزرگ توی هال که یه پتوی نرم همیشه کنارش گذاشتم که هر وقت سردم شد یا از ترس نبودنها و گاهی از شکستن دلم لرز افتاد به وجودم برم زیر اون پتو مچاله بشم روی کاناپه ی دوست داشتنیم و خیره بشم به یه نقطه و امیدوار باشم که اوضاع درست می شه.

اون روزی که نشسته بودم لبه ی صندلی نارنجی کنار گلدونای پارک.یهو حس کردم دلم می خواد حرف بزنم.خودم باشم از آدمها بگم از همه ی اونهایی که اومدن و رفتن از اونایی که اومدن و موندن از همونایی که خودم خواستم برن ... خوبه که راحتم ...خوبه که اینجا رو دارم.